Lichtmis 2021

Lichtmis 2021

Vandaag is het precies veertig dagen geleden dat we kerstmis vierden. Het lijkt alsof kerst alweer ver ver weg is, bijna vergeten omdat er sindsdien zoveel gebeurd is. Corona werd niet milder maar heftiger, er kwam toch een avondklok en zoveel meer om ons zorgen over te maken en aan te denken, anders dan terugkijken op kerst. Maar op de veertigste dag na het geboortefeest van Christus komt dan Lichtmis, als het ware om ons te waarschuwen: Vergeet niet wat we met kerst hebben gevierd!

Als we naar de lezingen van vandaag luisteren en over dit feest nadenken, dan zijn daar allereerst gebruiken die ons helemaal vreemd zijn geworden. Maria die een offer komt brengen voor haar reinheid, de eerstgeboren zoon die aan God wordt opgedragen en vervolgens met een klein offer weer wordt  vrijgekocht… kijken we naar de overlevering, dan weten we dat het jonge gezin alle voorschriften van de wet trouw volbrengt. Maria en Jozef, hun leven is vast verankerd in de geloofsbeleving van hun volk. Door dat allemaal te doen, komt het tot twee ontmoetingen, die ze niet zouden willen missen en die een helder licht laten zien. Het jonge gezin ontmoet allereerst Simeon, een man uit Jeruzalem. Een trouw en vroom man, helemaal open voor het werken van God, onder de leiding van Gods Geest komt het tot de ontmoeting met de pasgeborene en zijn ouders… En dan is daar Hanna, een arme weduwe, rijk aan vertrouwen en geloof. Ook zij heeft heel haar leven is op God gericht. Simeon en Hanna, beiden kijken ze uit naar het bevrijdend werken van God…

Daardoor staan ze open voor een bijzonder teken van God, voor dit kind, voor dit buitengewone kind. Beiden herkennen in dit kind de vervulling van hun levenslang hopen. Ze herkennen dat in dit kind God oplicht! Eindelijk laat Hij zich zien. Israel en alle volkeren kunnen een zucht van verlichting slaken, God’s beloofde verlossing komt naderbij. Simeon ziet alle volkeren optrekken naar dit Licht, een bedevaart van vrede. De wereld komt in beweging zoals de profeet Jesaia het ooit al onder woorden bracht: Israel, dat kleine volk aan de rand van de wereld, zal alle volkeren aantrekken. Ze zullen optrekken en de weg van Vrede gaan. Vrede en verlossing, dat godsgeschenk komt naderbij. Het is een visioen van hoop dat wegleidt van de grauwe werkelijkheid. Er is dus alle reden om met Simeon in te stemmen met die grote lofzang op God, die hij zingt. De verlosser die een licht is voor alle volkeren is gekomen!

Hoe anders is het in onze dagen, van een bedevaart van vrede is de laatste dagen bitter weinig te merken. De eerste dagen van de avondklok kenmerkten zich door een ongekende geweldsuitbarsting gewoon in ons eigen land. Mensen in protest, mensen in verzet, mensen die… wat is het? Hun onmacht, onvrede, frustratie, uitten door de straat op te gaan en rellen te veroorzaken, gevechten, plundering, een brand, een actie tegen een ziekenhuis….. bedevaart van vrede, het leek nog nooit zover weg!

Een echo haast van wat we in de VS zagen daar rond het Capitol, die protesten die we ook al niet konden plaatsen, die zo in strijd leken met alles waar de Verenigde Staten doorgaans voor proberen te staan, voor democratie, respecteren van andermans mening…

In zo’n tijd met zoveel onrust en beweging onder de mensen, maar geen bedevaart van vrede…

En daarbij ook wetend, dat zoveel anderen op  verschillende plaatsen in de wereld in beweging moesten komen, huis en haard moesten verlaten om de eigen veiligheid, om het eigen vege lijf te redden, om iets van toekomst te veroveren voor zichzelf en voor de kinderen. Om vrijheid te hebben, van gedachten, van godsdienst en op zoveel fronten meer… Een benauwde sprong naar een nieuwe toekomst, een beweging weg van de ellende, maar een bedevaart van vrede??? Verre van!

Wat kunnen we dan met de woorden van Simeon van vandaag, die een groot licht lijkt te bespreuren, Gods Licht!

We mogen terug naar daar in de tempel, op de veertigste dag na de geboorte. Naar Simeon die vol vreugde en dankbaarheid Gods lof verkondigt, om de geboorte van een kind, van dit kind! Hoop is er gekomen in deze wereld, in Israël en temidden van alle volkeren. Het zal een geschiedenis van bevrijding worden die geen einde meer neemt! Simeon heeft het kleine kind in de armen en ziet met dit kleine beginnetje de toekomst vol hoop en vertrouwen tegemoet. En!!! Hij legt het kind ook in onze armen en in ons hart! Durven ook wij ons te laten raken door de boodschap van dit kind, namelijk dat God een van ons geworden is? Dat God ons leven en onze angsten heeft durven delen? Dat God alle mensen en volkeren wil leiden op de weg van Vrede?

We leven in een tijd waarin infectie-cijfers dagelijks worden gepubliceerd… zoveel mensen besmet in Nederland, zoveel in Groningen als provincie…. en ik moet u daarbij eerlijk toegeven dat ik dan ook altijd even naar de cijfers voor de stad kijk…en probeer te wegen… Gaat toch niet slecht, we gaan de goede kant weer op, zoveel is het niet vandaag…. Die gevoelens! Veel belangrijker dan die blik om te zien hoeveel MINDER besmettingen er zijn, zou ik me op iets anders kunnen richten!

Namelijk: leven met de wens om mij te laten infecteren! Infecteren met de hoop die in Simeon leefde en in Hanna. Zij durven in de geboorte van het kind een nieuwe toekomst voor de wereld ontdekken. Durven we daarin met hen mee te gaan?

Durven we mee te gaan met deze Jezus, die durft op te staan voor het geluk en het goede leven van de mensen die hij tegenkomt? Hij is het die bruggen weet te slaan tussen uitgestotenen en de maatschappij, hij is het die de boeien van het leven weet te verbreken en mensen een nieuw toekomstperspectief geeft….

Durven we juist in deze tijd op bedevaart te gaan, gewoon in ons eigen leven, die vredesbedevaart waar we toe worden uitgenodigd. Juist als we met de Heer mee willen trekken, zullen we ontdekken wat dit van ons vraagt. We zullen onze verbondenheid met andere volkeren voelen, onze verantwoordelijkheid ook voor onze wereld en allen die daar wonen. De uitdagingen en opgaven zijn enorm en de moed zou je voor het begin al in de schoenen kunnen zakken, maar we hoeven ook niet te vergeten dat er een belofte hoort bij het aanvatten van die levensreis met Christus. Hij zal de kracht geven om bruggen te bouwen, verzoening te bewerkstelligen, grote culturele verschillen te overwinnen door die mysterieuze kracht van liefde en begrip. Niet dat we direct de wereld in vuur en vlam zullen zetten voor vrede, dat we grote veranderingen zullen zien. Maar ieder die deze weg bewust wil gaan, kan een kleine bode van Gods liefde en van Vrede worden, kan een kleine drager worden van dat Licht waar deze wereld zo behoefte aan heeft.

Niet voor niets heeft ieder van U vandaag een kaars gekregen, een Lichtmiskaars. Vandaag gezegend in deze viering, zoals we dat al eeuwen doen in onze kerk. we willen op die manier duidelijk maken wat we met kerstmis hebben gevierd: Namelijk wie Jezus is: het licht van de wereld. Vandaag wordt dat nog eens bevestigd door Hanna en Simeon die hem herkennen en als een stralend licht van vrede betitelen. Daarom die kaarsjes, maar daar houdt het verhaal van vandaag niet mee op.

Die kaarsjes hebben een grote rol gespeeld in de beleving van de gelovigen. Liefst namen ze niet een kaars mee uit de viering, maar bij voorkeur voldoende voor heel het jaar. Kaarsen om aan te steken op cruciale momenten van het leven, op momenten van angst en zorg. Deze lichtmiskaarsen werden bij onweer onstoken en dan werd er gebeden dat het noodweer geen schade zou kunnen aanrichten, om maar iets te noemen…..

Misschien moeten we daar een nieuw hoofstuk gaan schrijven. Vandaag nemen we de Lichtmiskaarsen mee naar huis. We kunnen ze aansteken als het donker wordt of donker voelt… als we ons geconfronteerd zien met mensen in ons eigen land die in opstand komen, de straat opgaan, nood en ellende brengen. We mogen dan ons kaarsje opsteken, als teken van Gods Licht en zijn vrede, als teken van hoop en vertrouwen dat het weer anders zal worden… we mogen de kaars nemen en ontsteken als Corona ons naar de keel grijpt, als de eenzaamheid teveel aan het worden is, de maatregelen ons van zoveel dat ons dierbaar is afhouden… dat dan de kaars zijn verhaal van licht en opstanding mag vertellen, mag getuigen dat het anders worden kan en zal..

Maar vooral, als we de kaars straks zelf naar huis dragen, dat we herinneren dat dit werkelijk onze roeping is. Zelf lichtdragers te worden voor een wereld in duisternis, voor mensen in zorgen en verdriet. Misschien nog geen internationale grote bedevaart van vrede, maar zoveel mensen wereldwijd, die dat Licht van vrede zelf willen dragen en uitdragen.

Dat wij deze mensen mogen zijn. Amen.